Twee missende weken
We starten het verhaal bij het ziekenhuis. Van de momenten na het ongeluk kan Veerle zich namelijk niks herinneren. Wanneer ze over het ongeluk praat voelt het voor haar dan ook regelmatig alsof het haar verhaal niet is: “Ik werd voor mijn gevoel pas na twee weken weer wakker. Ik snapte niet wat ik in het ziekenhuis deed. Ik heb wel 80 keer aan mensen gevraagd wat er precies gebeurd was.”
Dat ze bijna niets meegekregen heeft is wellicht een geluk bij een ongeluk geweest, want de schade was groot. Een gebroken rug, sleutelbeen en ribben, twee klaplongen en een gescheurde milt: haar lijf kreeg het zwaar te verduren. Na het ongeluk lag Veerle ruim drie weken in het ziekenhuis en vervolgens nog 6 weken in een revalidatiecentrum.
Onderweg naar tennis
Ook de herinneringen van 24 uur voor het ongeluk zijn weg. Later hoorde Veerle dat ze onderweg was naar een tennisles toen ze met haar fiets een kruising wilde oversteken. Plotseling was daar een auto die vanaf de trambaan – waar deze niet thuishoorde – met een veel te hoge snelheid op haar afreed. Er volgde een harde klap en pas een flink stuk verderop viel ze van de auto op de grond.
Ondanks dat het overduidelijk om een ernstig verkeersongeval ging, reed de automobilist door. Later bleek zelfs dat hij de nummerplaten van de auto eraf had geschroefd, om weg te komen met wat er was gebeurd.
