De eerste bruine borden werden in Frankrijk geplaatst langs de tolwegen om de monotonie van het rijden op de snelwegen te doorbreken, vooral in de ‘lege’ delen van Frankrijk. Met zo’n bord had je weer even iets om over na te denken, over de streek waar je doorheen reed of een doel waar je een andere keer eens naar toe zou kunnen gaan. Het idee was niet om je op de volgende afslag ergens naar toe te doen gaan. In de loop van de tijd is het een middel geworden waarmee de regio zich kan presenteren aan de passanten. Er zijn regels hoeveel borden er per X kilometer snelweg mogen staan. In Engeland daarentegen zie je wel combinaties met afritpijlen en dan staan er vanaf de afrit ook verdere wegwijzers. In Duitsland verwijst men ook vaker naar specifieke plekken, maar wordt er, net als in Nederland, niet vanaf een afrit verder bewegwijzerd. In Nederland zijn de bruine borden begonnen met een schenking van ANWB. Er zijn er wat algemene richtlijnen maar er wordt heel veel aan de wegbeheerders overgelaten. Je kunt dus heel diverse borden tegenkomen. Aan de A50 staat bij Uden bijvoorbeeld een bord voor De Maashorst, een groot natuurgebied waar je op dat punt in rijdt; je moet zelf uitzoeken hoe je er komt. Je bent meestal immers al op weg naar een andere bestemming. Ben je op weg naar een specifieke bestemming, dan kan er zijn gezorgd voor wegwijzers. Oisterwijk, een gemeente met veel toerisme, heeft dat heel uitgebreid. Door de hele gemeente staan bruine wegwijzers naar specifieke toeristenbestemmingen. Iedere gemeente kan daarin zijn eigen beleid voeren. Nuenen heeft, voor zover wij weten, geen bruine borden geplaatst.

Vragen en opmerkingen: stuur ze naar vvn.nuenen@onsnet.nu.