Het is half zes, maandagavond 18 augustus 2008. Het is voor Daimy de laatste dag van de zomervakantie. De havo-scholiere werkt ‘op proef’ bij de sauna in haar woonplaats Vries, een dorpje vlak bij Assen. Van de eigenaresse krijgt ze die dag goed nieuws: ze mag er blijven werken. Fred: ‘Ik kan me zo voorstellen dat ze stond te popelen om ons het goede nieuws te vertellen. Een meisje van nog geen 15 jaar die in de bediening mag werken van een sauna. Ze was vast ontzettend trots.’ 

Telefoon in de hand 

Met het blije nieuws in haar hoofd fietst Daimy weg bij de sauna. Fred: ‘Ze reed de parkeerplaats van de sauna af om vervolgens linksaf te slaan, de secundaire weg op. Dit is een onoverzichtelijke uitrit met bosjes waar je goed moet opletten. Net op het moment dat ze de B-weg op wilde rijden, werd ze gebeld door een vriendinnetje. Ze heeft de telefoon uit haar broekzak gepakt, een paar woorden gezegd en is de weg opgereden. De auto die van links kwam, heeft ze niet zien aankomen. De wagen is vol op Daimy geklapt.’ 

Een hele harde klap 

De automobilist treft geen blaam. De bestuurder hield zich keurig aan de snelheid. Daimy was afgeleid en heeft de auto niet gezien. ‘Mijn dochter heeft een enorme harde klap gemaakt. Haar telefoontje eindigde in stukken zo’n 20 meter verderop. Een klein half uur later stonden de twee politieagenten op onze stoep. Aan hun gezicht zagen we direct dat ze slecht nieuws kwamen brengen.’ 

Het slechte nieuws 

Daimy wordt door de artsen van de traumahelikoper ter plekke een paar keer gereanimeerd en vervolgens naar het Groningse ziekenhuis, het UMCG, gebracht. ‘In de auto op weg naar het UMCG hadden wij nog goede hoop’, blikt Fred terug. ‘Daimy was heel sterk. Maar toen we samen met onze jongste dochter in de familiekamer zaten te wachten, kwam het gevoel van radeloosheid. De chirurgen deden ontzettend hun best, maar uiteindelijk kwam de trauma-arts met het slechte nieuws; Daimy was overleden.’ 

Afscheid 

De volgende dag is Daimy naar huis gebracht. Het werd een week van afscheid nemen. Fred: ‘Iedereen kwam langs, het hele sociale leven in het dorp lag stil. Daimy was een heel sociaal meisje, geliefd en sportief. Vol levenslust. Ze had heel veel vrienden. Het wemelde dan ook van de kinderen rond ons huis. We hebben de hele periode, tot na de begrafenis, in een roes beleefd.’ 

De draad opgepakt en betekenis gegeven 

We zijn nu vijftien jaar verder en Fred weet dat er een kern van waarheid zit in tegeltjeswijsheden. ‘Tijd heelt natuurlijk niet alle wonden, maar de rauwe randjes gaan ervan af’, legt hij uit. ‘Wat gebeurd is, is vreselijk en was te voorkomen. Daarom wil ik ook ons verhaal onder de aandacht brengen. Dat doe ik door me onder andere in te zetten voor het landelijke programma van Veilig Verkeer Nederland, Rij MONO, Rij Mobielvrij, maar ook vanuit mijn werkgever Univé en de provincie Drenthe. Iedereen moet weten dat het niet oké is om je mobiel in het verkeer te gebruiken. Niet in de auto én niet op de fiets. Het ongeluk van Daimy heeft zoveel levens geraakt! Natuurlijk in de eerste plaats haar familie, maar ook haar vrienden, de school, de dorpsgenoten en niet te vergeten, de bestuurder van de auto die Daimy heeft geraakt.’ 

Ook de bestuurder is slachtoffer 

Over de bestuurder wil Fred ook nog iets kwijt. ‘Er gingen verhalen de ronde dat hij waarschijnlijk te hard gereden had of misschien wel gedronken had. Het tegendeel is waar; de bestuurder valt niets te verwijten. De man was kapot en legt nog elk jaar bloemen bij het graf van Daimy op haar verjaardag en sterfdag. Stel je voor hoe een automobilist die wél schuld heeft aan een dergelijk ongeluk zich moet voelen…’ 

Rij MONO 

Het gezin Sprenger heeft het leven weer opgepakt. Maar Fred heeft wel een missie. Hij vertelt zijn verhaal op scholen en bij bedrijven en heeft meegewerkt aan een filmpje. Soms spreekt hij ook klassen toe via Teams. Fred: ‘Ik zie het zo: vertel je op een feestje dat je rijdt met een borrel op, dan word je door je vrienden terechtgewezen. Jaren geleden werd daar nog om gelachen. Vertel je dat je weleens in het verkeer je telefoon in de hand hebt – op de fiets of in de auto – dan wordt daar lacherig over gedaan. Want tja, dat doen zoveel mensen. Ik hoop dat appen en hands-on bellen in het verkeer net zo verwerpelijk worden als rijden met een slok op. Laten we elkaar erop aanspreken. Het is niet oké.’ 

Werk aan de winkel 

Het vreselijke verhaal over Daimy, met het filmpje erbij, maken indruk op de scholieren. ‘Ik merk dat ik ze aan het denken zet’ vertelt Fred. ‘Ons verhaal blijft hangen, de kinderen hebben het er een week later nog over. Dat is precies mijn doel. Op dit moment zijn we, samen met Kiwanis Assen, Univé en VVN, bezig met een dagprogramma voor middelbare scholen. Verder ben ik samen met de provincie Drenthe op zoek naar nieuwe Rij MONO-ambassadeurs. Laten we het met elkaar doen zodat het als een olievlek verspreidt. Laatst hoorde ik in het nieuws dat het aantal verkeersslachtoffers met 20% was gestegen. Dat verbaast me niets. Er is werk aan de winkel.’ 

Een verkeersongeval kan zowel letterlijk als emotioneel een harde klap zijn. Lees verhalen van personen die een ongeluk hebben meegemaakt én kom in actie!